niedziela, 19 czerwca 2011

A dalej z Adą było tak:

zmieniłem kolejność spożywania śniadania. Rano w pierwszej kolejności
szykowałem swoje śniadanie i zjadałem je zupełnie ignorując piesę.
Bardzo ją to zaniepokoiło.
Była podekscytowana. Niespokojnie dreptała tam i z powrotem pomstując
na zmianę porządku. Po swojemu wymyślała mi i usiłowała zwrócić
uwagę na siebie.
Kiedy nic nie skutkowało położyła się na środku podłogi cały czas mrucząc
i wyśpiewując całe swoje niezadowolenie.
Przez cały ranek nie odzywałem się do niej. Po swoim śniadaniu dałem
jedzonko Adzie. Jedzenie przerywała swoją mruczanką wyrażającą
żal i niezadowolenie.
Sytuacja powtórzyła się po obiedzie.
Następnego dnia rano gdy usiadłem do śniadania Ada wstała ze swojego
legowiska, usiadła na środku kuchni i spokojnie obserwowała co robię.
Kiedy dostała swoją porcję zaczęła jeść cały czas pomrukując
z niezadowoleniem. W czasie posiłków nie zwracaliśmy na nią uwagi
i nic do niej nie mówiliśmy pełna ignorancja.
Trzeciego dnia nastąpił przełom. Poddała się. Gdy usiadłem rano do śniadania
Ada wstała i wyszła z kuchni. Spokojnie zjadłem śniadanie.
Wróciła dokładnie gdy skończyłem jeść. Skąd wiedziała, że to już, nie wiem.
Była w pokoju i nie widziała co robię.
Od tego dnia tak jest codziennie. W czasie naszych posiłków albo wychodzi,
albo kładzie się z boku i cichutko, spokojnie sobie czeka.
Najdziwniejsze jest to, że jednocześnie zaprzestała ściągania czegokolwiek
ze stołu i szafek, przestała dobierać się zawartości szafek.
Jednym słowem uznała naszą władzę i nie rusza naszej własności.
Byliśmy zszokowani tym, że wystarczyły trzy dni aby rozwiązać problem
wydawało by się nie do rozwiązania.
Jednocześnie ze zmianami dotyczącymi posiłków za namową jednej
z przeczytanych książek zacząłem przesiadywać na Ady legowisku.
Siadałem tam zawsze wtedy gdy Ona tam była. Wchodziłem rozpychając się
zmuszając ją do ustąpienia mi miejsca. Bez słowa. Za każdym razem
siedziałem tam od pięciu do dziesięciu minut. Było to wzmocnienie
mojej dominacji. Przejęcie kuchni w posiadanie odbyło się cicho i spokojnie
bez niczyjej krzywdy.
Muszę jeszcze powiedzieć, że zauważyłem jak ciekawie wygląda świat widziany
z pozycji psa. Myślę że rodzice małych dzieci powinni często zniżać się
do pozycji swoich pociech. Obserwując świat z ich pozycji można
zauważyć jak jest postrzegany przez dzieci i dlaczego na jedne rzeczy
reagują , a inne ignorują lub nie zauważają.
Tym wszystkim poczynaniom towarzyszyła większa dyscyplina nas
obowiązująca. Nie ma głaskania przy psa przy stole. Nie ma podawania
kąsków przy stole. Nie ma mówienia do psa przy stole. Dla nas nie ma
psa przy stole.

niedługo mundial.........trenujemy


Od początku pies nie ma wstępu na meble i do naszej sypialni.
Tak rozwiązał się bodaj największy problem. Teraz nawet mięso może leżeć
a piesa co najwyżej będzie go pilnować.
Nie rozwiązało to jednak wszystkich problemów.

wtorek, 14 czerwca 2011

Konkurs czas zakończyć.

Komisja konkursowa zdawała sobie sprawę z trudności odpowiedzi na postawione pytanie.
Spodziewała się, że prawidłowych dpowiedzi być może nie będzie. Podjęła więc decyzję
o nagrodzeniu najlepszej odpowiedzi nieprawidłowej. Niestety nieprawidłowych
odpowiedzi też nie ma.
Wobec powyższego Jednoosobowa Komisja Konkursowa, Niezależna i Subiektywna
postanowiła, że nagrodę konkursową otrzyma jedyny i bezkonkurencyjny post jaki
wpłynął w odpowiedzi na pytanie " Jaki to ptak ?".
Prawidłowa odpowiedź na zadane pytanie brzmi: Takim czyścioszkiem jest SZPAK.

Jednoosobowa, Niezależna i Subiektywna Komisja Konkursowa prosi autora postu
o podanie adresu , na który można nagrodę wysłać. Można to zrobić za pośrednictwem
formularza kontaktowego na http://www.fotobzik.pl/ . Wtedy adres nie zostanie wyświetlony
w internecie. Gratulujemy.

sobota, 4 czerwca 2011

Ada rosła....

Ada szybko rosła, a z nią rosły problemy. Plątała się pod nogami usiłując wszystkich
podgryzać. Ściągała wszystko ze stołu i szafek kuchennych. Potrafiła otwierać
dolne szafki kuchenne, z których co tylko się dało wyciągała na podłogę.
Wystarczyło pięć minut, żeby pomieszczenie wyglądało jak pobojowisko i śmietnik.
Wysypane z wiadra śmieci i odpadki, środki czystości, niektóre naczynia.

Szafki musieliśmy zawiązywać gumą . Drzwiczki wiązaliśmy za gałki tak aby nie można
ich było otworzyć bez odmotania zabezpieczenia.
Przygotowywaliśmy specjalne kanapki faszerowane ostrą papryką i pieprzem.
Wszystko zjadała, nawet sam pieprz, którym posypywałem szafki.

Wiązania uchwytów szafek były wymemlane, wyślinione i oczywiście zsunięte.
Szafki otwarte i wszystko rozwleczone po podłodze. Wściekły na całą sytuację
nie myślałem o fotografowaniu.

Kiedy pewnego dnia po raz kolejny zrobiła swoje „porządki” z wyciągnięciem
butli gazowej spod kuchenki pomimo dobrego jej zabezpieczenia postanowiłem
podjąć ,radykalne środki.

W sytuacji gdy zawiodły wszystkie stosowane sposoby, a moja wiedza nie wystarczyła,
przeszukałem internet oraz kupiłem kilka ciekawych książek o szkoleniu psów.
Wszystko to pokazało mi złożoność tego problemu.
Ponieważ musiałem coś z tym zrobić wytypowałem kilka bezinwestycyjnych
zadań z zamiarem wypróbowania ich skuteczności. Były to zalecenia zarówno z metody szkolenia pozytywnego jak i ze szkolenia dominującego.
Przeanalizowałem dotychczasowe moje czynności dnia codziennego związane
z postępowaniem z psem.


Wyglądało to tak:
1. rano po przyjściu do kuchni szykowałem śniadanie Adzie żeby nie przeszkadzała
przy naszym śniadaniu,
2. po przyjściu z pracy karmienie psa, a później szykowanie naszego obiadu,
3. tak samo przy kolacji,
4. aby uniknąć przepychanki w drzwiach przy wychodzeniu na spacer otwierałem drzwi
i wypuszczałem Adę. Bardzo ekscytowała się przy szykowaniu się do wyjścia.